|
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Het Werkmateriaal dat ik meenam naar het Winterlabor 2017-2018 bestond uit leerresten en repen karton. Uit dit materiaal heb ik met veel plezier een serie abstracte vrolijke figuren weten te maken. |
| Tijdelijke installaties Tijdens het verblijf in ArToll in 2017 heb ik iedere dag een kleine installatie gemaakt met de materialen die ik die dag gebruikte. Ze gaven een sfeertekening van de stemming. Maar vooral was ik op zoek naar diepte verschillen en hoe dit 'opgeheven' kon worden door ‘met-boven-op-een-sokkel-geplaatste-voorwerpen' en dingen op de vloer. Hoe kan ik de werkelijke diepte opheffen door een ander standpunt in te nemen? Bijvoorbeeld op een ladder gaan staan. En ondanks diepte verschil een totaalbeeld scheppen. |
| Fotografisch verslag van een compositie onderzoek. Met tekeningen op de vloer met daarop voorwerpen. Wat raadselachtig is, is dat de dingen zich elk op hun plek bevinden en voor mijn blik wedijveren om hun plek te vinden. Het hoge standpunt maakt het mogelijk om diepte verschillen op te heffen. En de tekening samen met de voorwerpen een geheel te laten vormen. De diepte tussen de dingen valt weg bij fotograferen uit de hoogte. Bij een kikkerperspectief worden de voorwerpen groter dan in werkelijkheid, hun plaats op de ondergrond is bepaald, maar de ruimte tussen de dingen (voor en achter, naast elkaar) lijkt niet dezelfde afstand. |
| Naar aanleiding van de beschrijving van Chinese encyclopedieën door Borges: 'Hemels Emporium van welwillende kennis volgens welke dieren worden onderverdeeld in:
Deze tekst van Borges inspireerde mij tot het nadenken over opsommingen, lijsten en verzamelingen. Kleine voorwerpen zonder gebruiksfunctie, zonder identiteit, gewoon ontstaan uit de handeling zijn bij elkaar gebracht. Ga ik ze presenteren als een ongerijmd allegaartje? Of ga ik de voorwerpen op verschillende manieren ordenen een accumulatie van dezelfde sfeer, of enumeratie / ongelijksoortige gelijkenissen, of als collectie presenteren? Worden verschillende voorwerpen zonder persoonsgelijkheid zonder enig verband bij elkaar gebracht, dan is de verzameling als de Chinese lijst. |
De kleurbalkjes aan de rand van een bedrukte stof, of affiche vind ik interessant. De kleurbalkjes zijn het begin van een onderzoek naar mijn kleurenpalet. Door roerstokjes te omwikkelen met diverse kleuren garens werd ik me bewust van de werking op mijn gemoed (Moodsticks) en de zeggingskracht van kleur in het algemeen. Ik heb ook anderen gevraagd om van die kleurstokjes te maken, en het resultaat was verrassend. Ik zou ze zo nooit samenstellen. Met mijn Moodsticks zijn constructies bedacht en is de analyse van mijn kleurpalet verwerkt. De lengte van de stokjes (15 cm) is maatgevend. |
Door het bestuderen van het boek Colour en culture (J.Cage, 1993) kwam ik op het idee om met het kleurenpallet van ander kunstenaars te werken. Ik wilde kleur abstraheren van de voorstelling en de kleur waarden terugbrengen in een structuur van vlakken zoals Pixels in een tv-beeld. Dit door mijn techniek met kleurkrijt dat geraspt en gestrooid op een ondergrond de gewenste kleurintensiteit benaderde. En tegelijkertijd ook de diversiteit van pigmenten naast elkaar toonde. Menging door het oog van de piepkleine kleurkorrels. werken met het kleurenpalet van anderen had een wonderlijk bijeffect op mijn gemoedstoestand. |
De Arabische lente in 2012 heeft mij geïnspireerd. Hoe weinig bescherming geeft een schutting om je achter te verschansen, een schuttersputje, een uitkijktoren, een strategische opstelling om je te verdedigen tegen de vijand, jouw regering die gesteund wordt door het eigen leger. Deze objecten tonen de aandoenlijke nutteloosheid van barricades. |
In 2008 woonde ik een tijdje in Berlijn. Daar zag ik een aankondiging van een klavecimbelconcert. Op de uitnodiging stond een muziekschrift dat me inspireerde. Ik ben vele omtrekkende bewegingen op papier gaan krabbelen. De lijnen lopen in een vloeiende beweging over het papier. Rafelige lijnen, zachte, krachtige, expressieve dikke en dunne lijnen. Een schrijfbeweging ontstond al zoekend, stotterend, haperend, vloeiend dan met vaart versnellend. Deze oertekeningen heb ik in luchtige draadtekeningen vertaald. Zwevend voor de muur, worden ze gedragen door de eigen schaduw. De lijn bestaat niet in de natuur. Een touw, een draad, een stengel of liaan zijn driedimensionaal. Een bladnerf, takken aan de boom vormen een natuurlijk lijnenspel van dikke en dunne, platte en ronde lijn-elementen die zich aftekenen tegen de lucht. De draadfiguren zijn als die tekening in de lucht. Raster en regelmatige structuren, ritmische herhalingen met lijnelementen. Een spel met draden, latjes, touw. |
‘Fragmentatie: een volk dat steeds minder in staat is een gemeenschappelijk doel te formuleren en uit te voeren. Als mensen zichzelf zien als steeds minder gebonden aan hun medeburgers en aan gemeenschappelijke projecten en verbanden (deelgroepen, lokale, etnische minderheden, religie). |
Obstakels verwijzen naar persoonlijke symboliek. Obstructies en tegenslagen komen in ieders leven voor. De belemmeringen hebben geen tastbare vorm, maar zijn des te voelbaar. Obstakels kunnen alleen opgeheven worden door er aandacht aan te besteden. Hier hebben ze een robuuste vorm gekregen, de relatie tussen de voelbare ruwheid van het oppervlak en de belemmerende ervaring is zichtbaar gemaakt. |
Het wegvallen van traditionele verbanden en morele kaders is een onderwerp dat mij al geruime tijd bezig houdt. Ik heb geprobeerd om dit te onderzoeken en te visualiseren. De werktitel werd ‘Er vallen gaten in ons bestaan’ . |
Het wegvallen van traditionele verbanden en morele kaders is een onderwerp dat mij al geruime tijd bezig houdt. Ik heb geprobeerd om dit te onderzoeken en te visualiseren. De werktitel werd ‘Er vallen gaten in ons bestaan’ . |
Zelfs Vincent van Gogh gebruikte draadjes om kleur menging uit te proberen, las ik ergens. Laat ik eens de vooroordelen over het sullige en oubollige van textielkunst weerleggen. En met gekleurde draden 'schilderen en tekenen'. Het karakteristieke aspect van draden onderzoeken en gebruiken. Draden hun eigen leven laten leiden, en in een monoprint vastleggen. Het stigma verwerkt. |
In het dagelijks leven hebben (verkeer-) tekens een instructief karakter, ze bevelen, instrueren, signaleren. We weten wat er van ons gevraagd wordt omdat we dit zo hebben geleerd. Net als Chinese karaktertekens, die zijn eenduidig. Deze zinnebeelden prikkelen de fantasie, verleiden tot interpretatie. De kijker geeft zin aan het beeld. En de invulling kan per persoon verschillen. |
Deconstructie van het kader. Een tekst van Eric Oger over deconstructie in de filosofie van Jacq Derrida, is de aanleiding voor dit onderzoek. Het denken over de plaats en functie van een kader, inlijsten en framing, wordt ook door Rudolf Arnheim uitgebreid onderzocht en in kaart gebracht. Beide teksten hebben mij verleid tot een beeld onderzoek. De plaats van een passe-partout wisselen met de voorstelling en omlijsting. Het resultaat leek vaak op een ontwerp voor een tapijt, of het werk van een lijstenmaker. Enkele sterke beelden zijn uitgevoerd. Zoals de achterkant van het gelijk, en de schilderijen De Leegte omvat, Invaginatie, Duo-droedels. |
Mensen die buitenbeentjes zijn, niet in de hokjes passen, die kleurrijke figuren, die de uitzondering op de regel zijn. Die boven het maaiveld uit durven steken, de excentriekeling, de eenzaat, de rare snuiter, rare snoeshaan. Al die figuren die vanwege hun uiterlijk, denkbeelden of gedrag afwijken van hun naaste omgeving, krijgen hier een podium. |
Rapport in weefstructuren als voorbeeld voor wetmatigheden en eindeloos herhaalbare en uit te breiden structuren. Zoals de samenleving er net na WO2 nog uitging van voortzetting van de bestaande patronen. Een samenleving bevestiging van tradities en normen, discipline, houvast regelmaat, zekerheden en degelijkheid. |
